พี่ชายสายดุ(ดัน)

บทนำ
 

"กูจะเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามึงยังอยากมีชีวิตอยู่ จนถึงวันรับปริญญา อยู่ห่างนาราไว้" เสียงทรงอำนาจตะเบ็งใส่หน้า

มือหนากระชากปกเสื้อของนักศึกษาหนุ่มเข้ามาใกล้ จ้องหน้านัยน์ตาดุ ก่อนจะผลักเต็มแรง ทำให้ร่างหนาของไอ้หนุ่มคนนั้นล้มไปกองกับพื้น

นาราเห็นเพื่อนโดนทำร้าย จึงรีบเข้าไปประคองให้เพื่อนลุกขึ้น

ทว่าภาพความห่วงใยของนาราที่มีต่อไอ้หนุ่มหน้าจืดคนนั้น กลับยิ่งทำให้ความโกรธของโดมินิกพุ่งปี๊ดยากจะควบคุม

โดมินิกกระชากแขนของนาราออกจากชายหนุ่ม ก่อนจะชี้หน้าคาดโทษไอ้หนุ่มคนนั้น

"อย่าให้รู้ว่ามึงยังมายุ่งวุ่นวายกับนาราอีก ไม่งั้นกูไม่รับรองความปลอดภัยของมึง"

"ครับๆ" เด็กหนุ่มละล่ำละลักตอบเสียงสั่น กลัวจนขี้ขึ้นสมอง เขาเคยได้ยินว่า พี่ชายของนาราหวงน้องสาวมาก แต่ไม่คิดว่าจะมาก ถึงขนาดนี้

"ไปซะ! แล้วอย่าให้กู้รู้ว่ามึงยังมายุ่งกับน้องสาวของกูอีก วันนี้แค่เตือน วันหน้าถ้ากูยังเห็นมึงมาตามตอแยน้องสาวของกูอีก มึงเตรียมตัวไปนอนคุยกับรากมะม่วงได้เลย"

"ครับๆ ไปแล้วครับ" เพื่อนชายของนาราลนลานกลัวจนแทบฉี่ราด เมื่อลูกน้องของโดมินิก ยกมือขึ้นมาจับอาวุธสังหารที่เหน็บอยู่เอวเป็นการขู่ ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นรีบวิ่งหนีหางจุกตูดอย่างไม่คิดชีวิต

ก่อนที่สายตาคมจะตวัดมองมาที่หญิงสาวที่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ กับเหตุการณ์เมื่อครู่

"อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอ ไปกับผู้ชายคนไหนอีก เธอคงรู้นะว่าต้องเจออะไร?"

"...."

นาราไม่ตอบ หลุบสายตามองต่ำ เลือกที่จะเงียบ ด้วยรู้ดีว่าเวลาที่ โดมินิกโกรธนั้นน่ากลัวแค่ไหน

"ฉันถามได้ยินรึเปล่า...นารา!?"

โดมินิกตะคอกใส่หน้า คนที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบอะไร ก่อนที่มือหนาจะกระชากร่างบางเข้ามาใกล้

"ตอบ!"

"ค่ะ" นาราตอบออกไปอย่างเสียไม่ได้

"ดี! ที่เข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้"

ใบหน้าหล่อแสยะยิ้ม  ก่อนจะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนทำให้เธอได้เจ็บปวด

"อ้อ! ที่ฉันไล่ไอ้หน้าจืดนั่นไป ไม่ใช่ว่าฉันหึงเธอนะ อย่าเข้าใจผิด คิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเธอเป็นคนสำคัญของฉันล่ะ เพราะคนอย่างเธอไม่เคยมีค่าอะไรเลยในสายตาของฉัน เธอมันก็แค่.... ที่บำบัดความใคร่ ที่ฉันไม่อยากใช้ร่วมกับใครก็เท่านั้น จำไว้!"

"ค่ะฉันรู้ตัวเองดี ไม่ต้องย้ำบ่อยๆ ก็ได้" เธอบอกหน้าตึง ก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้าน หากทว่ากลับโดนมือหนาคว้าข้อมือไว้อีกครั้ง

"ใครอนุญาต ให้เธอไปฮะ"

คนบ้าอำนาจกดเสียงต่ำข้างๆ หู

"เสร็จธุระของฉันแล้วนี่คะ ปล่อยค่ะฉันจะเข้าบ้าน" เธอพยายามแกะมือเขาออก ทว่ามือหนายิ่งเพิ่มแรงรัดแน่น ทำให้นาราต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

"คืนนี้ ไปหาฉันที่ห้อง" โดมินิก ออกคำสั่ง

นาราสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง กลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตาของเธอที่มันกำลังเอ่อล้น เธอเกลียดผู้ชายร้ายกาจคนนี้ที่สุด สักวันเธอจะหนีไปให้ไกลที่สุด ไปให้พ้นจากนรกขุมนี้